ไดอารีครามทรงจำของวันวาน

        ตอนที่ฉันอยู่ ม.1 ฉันได้ไปเข้าค่ายวิทยาศาสตร์ที่หว้ากอ ก่อนหน้าที่ฉันจะได้ไปนั้น ฉันไม่อยากไปเลย แต่ฉันจำเป็นที่จะไป ค่ายหว้ากอนั้นอยู่ที่ จ.ประจวบคีรีขัน ใช้เวลาเดินทางประมาณ 4 ชั่วโมง พอมาถึงค่ายฉันก็ยิ่งมีความรู้สึกอยากกลับบ้านมากขึ้นเพราะพี่เลี้ยงที่นั้นค่อนข้างโหด ลำดับแรกก็เปิดงานพูดคุยอนะนำสถานที่ตามปกติแต่ถึงนาทีระทึกใจคือตอนที่พี่เลี้ยงจัดห้องนอนให้ ฉันโชคดีมากที่ฉันได้พักห้องเดียวกับเพื่อนสนิทฉันถึงสองคน ห้องฉันเป็นห้องที่เล็กที่สุด มีคนน้อยที่สุด และมีที่ท่าว่าจะสบายที่สุดด้วย หลังจากนำของไปเก็บพี่ห้องพักแล้ว ฉันและเพื่อนๆก็ได้เข้ากิจกรรมตามฐาน ฉันได้รับความรู้และความสนุกจากฐานนั้นไม่น้อยเลยทีเดียว พอตกกลางคืน ฉันและเพื่อนๆก็ได้ไปดูดาว ค่ำคืนวันนั้นฉันได้ดูดาวพฤหัสกับดวงจันทร์ เรียนรู้วิธีการใช้แผ่นดูดาว ได้รับความรู้และความสนุกสนานเต็มเปี่ยม หลังจากกิจกรรมดูดาวฉันและเพื่อนๆ ก็ไปทำภาระกิจส่วนตัวแล้วแยกย้ายกันเข้านอน แต่ฉันก็ไม่ได้นอนหรอกนะ ฉันก็นั่งคุยนั่งเล่นกับเพื่อนๆ จนทุกคนหลับลง แต่ฉันไม่สามารถหลับได้นะสิ่ พอตกตี5 ฉันก็ปลุกเพื่อนๆให้ไปอาบน้ำ แล้วเข้าฐานกิจกรรมดูนกต่อไป หลังกิจกรรมดูนก ก็ได้ไปดูปลา ฉันได้พบเห็นปลาแปลกๆ ตื่นตาตื่นใจพี่ๆวิทยากรก็มอบความรู้ให้อย่างเต็มที่ หลังจากนั้นก็ได้ไปพักผ่อนที่อ่าวมะนาว ก่อนที่จะกลับมาทำกิจกรรมคืนสุดท้ายที่นี้ กิจกรรมคืนสุดท้ายเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ทุกคนมีความสุขก่อนนอนอย่่างมาก ได้เวลาเข้านอนฉันและเพื่อนๆก็ไม่นอน คุยและเล่นกันอย่างตามเคย แต่ที่เล่นคือพวกเราเล่นไพ่กันนี้สิ(เป็นสิ่งที่ไม่ควรทำ) เล่นเพลินจนพี่เลี้ยงมาเคาะประตูแล้วโดนทำโทษโดยการไปนั่งกลางสนามเช้าวันสุดท้ายฉันมีความรู้สึกว่าไม่อยากจากที่นี้ไปเลย มันคือความทรงจำอันลำค่าที่ฉันไม่อาจลืมมันได้